واژه های دو تلفّظی:

واژه هایِ دو تلفّظی: در فارسی معیار و رایج، برخی واژه ها به دو شکل تلفّظ(خوانده)

می شوند و هر دو تلفّظ درست می باشد. به این گونه واژه ها، «واژه هایِ دو تَلَفُّظی»گویند.

مانند :

استُوار و استوارـ مهرَبان و مهربان ـ مُستَمَند و مُستمند ـ باغِبان و باغبان ـ

پاسِبان و پاسبان ـ آسِمان و آسمان ـ آشِکار و آشکار ـ روزِگار و روزگار ـ

یادِگار ویادگار ـ آموزِگار و آموزگار و ...